"مهرانه را باز هم دریابید. روشنایی این خانه ی امید باید همیشه دلها را روشن کند"

امید چیز خوبی است.به نظر من امید میتواند به جسمِ بی جان، دوباره جان ببخشد.امید میتواند زخم هارا ترمیم کند، دل های طوفانی را آرام کند، بیماری را نجات دهد..!

من میگویم همیشه نباید غصه خورد،یک وقت هایی پایِ مرگ و زندگی درمیان است اگر نا امید باشی ،از دست خواهی رفت.برای جنگیدن با زندگی،بیماری و مشکلات باید امید را سرلوحه ی زندگی ات قراردهی.

حتی اگر در تاریکی مطلق باشی باید به یک نقطه روشنایی که از دور سوسو میزند،امیدوار باشی.من میگویم تا وقتی خدا هست،زندگی هم هست و شاید سخت ترین نا امیدی ها برای بیماری باشد که دیگر سلامتی اش را ندارد،بیماری که به سختی برای ادامه ی زندگی با کلمه ای به نامِ سرطان یک تنه میجنگد،کودکی که به جای بازی باید درد طاقت فرسایی را تحمل کند،مادری که با وجود بیماری نگران آینده ی فرزندان و خانه اش است،پدری که نمیداند با هزینه های این بیماری چه کند؟!

 در این میان باید کسانی باشند تا امید را در تو زنده کنند.به تو یادآوری کنند که میشود با وجود تمامِ این شرایط و حتی با سرطان هم زندگی کرد.باید کسانی در کنارت باشند تا به تو بگویند سرطان آنقدرها هم که گفته اند ترسناک نیست میشود درمان کرد و دوباره سرِ پا بود،اگر امید را در خودت زنده کنی و امروز موسسه ی بزرگی به نام مهرانه این امید را در بیماران زنده میکند.مجموعه ی بزرگی که شبانه روز تمام تلاش خود را میکند تا بیمار درکمالِ آسایش و آرامش به درمانِ خود بپردازد.

با بازدید از این مجموعه به چشم دیدم که همه و همه فقط به فکرِ بیمار و سلامتی دوباره اش هستند.و چه کارِ بزرگی میکنند که امید را در دلها زنده میکنند و باعث لبخندِ دوباره ی کودکی میشوند.دلِ مادری را آرام میکنند.پدری را از شرمندگیِ هزینه های درمان نجات میدهند.

اینروزها مهرانه خانه ی امیدِ تمام سرطانی ها و خانواده هایشان است.اما مهرانه با حس انسان دوستی و کمک شما انسان ها سرپا است.با انسانیت خرج کردن است که بیماران به آنجا پناه میبرند.میتوان خدا را دید و خدا چه میخواهد جز مهربانی به یکدیگر؟! تزریق امید به یک بیمار! دلگرمی دادن به یک مادر! شما هم میتوانید از مهرانه بازدید کنید و درکنار بیمارانی باشید که به جز هزینه به امید و دلگرمی نیاز دارند! به مهارت های شما. و انسان هایی هستند که بی منت و بی نام و نشان هزینه های بسیاری را در این راه صرف میکنند فقط بخاطرِ خندیدن دوباره ی بیماران.نه اجباری به آنها شده و نه درخواستی.در آنجا دل ها حال و هوای خوبی دارند! باید دید انسان هایی را که دغدغه ی روزانه ی آنها پرتو درمانی، زدن آمپول های میلیونی،آزمایش دادن و...است و تحمل دردهایی بَس طاقت فرسا !

باید دید انسان هایی را که باوجود سرطان،همچنان پرامید به زندگی معنا بخشیده اند! کاش این امید هرگز از آنها گرفته نشود.مهرانه را باز هم دریابید.روشنایی این خانه ی امید باید همیشه دلها را روشن کند!

به امید سلامتی تمام بیماران و انسان هایی که بدون توقع در کنارشان هستند !

نویسنده: آیدا بیات

"روابط عمومی انجمن خیریه مهرانه"