هزینههای درمان سرطان در ایران، سرسامآور شده است. رشد نجومی این هزینهها به مرحلهای رسیده است که به گفته رییس مرکز تحقیقات سرطان، 20درصد بیماران مبتلا به سرطان پس از دوره درمانی خود به زیر خط فقر میروند.
او با عنوان این مطلب که سرطان علاوه بر گرفتاریهایی که دارد خرج هم دارد، گفت: سالانه شش هزار میلیارد تومان هزینه مستقیم سرطان است که نزدیک به ۸۰ درصد از کل این هزینهها بر عهده بیمار است.
پیش از این نیز، بررسیهای صورت گرفته در دانشگاه علوم پزشکی تهران در سال 1391، مرکز سرطان بیمارستان امام خمینی(ره) تهران در سال 1391 و دانشگاه علوم پزشکی زنجان در سال 1390 که به هزینههای بیماران مبتلا به سرطان پرداخته بودند، نشان میدهد، یک بیمار مبتلا به سرطان ماهانه سه میلیون تومان باید صرف درمان خود کند.
در همین رابطه دکتر محمداسماعیل اکبری رییس مرکز تحقیقات سرطان، با بیان اینکه علم امروز ثابت میکند که سرطان بیماری لاعلاجی نیست، اظهار کرد: بر طبق همین دادههای علمی، اگر رفتار مناسب داشته باشیم، میتوان تا ۴۰درصد از بروز سرطان پیشگیری کنیم. از سویی به واسطه پیشرفتهای پزشکی نزدیک به همین میزان از مبتلایان به این بیماری، به طور کامل مداوا میشوند. البته با علم امروز ۲۰درصد از مبتلایان قابل درمان نیستند و به واسطه همین بیماری فوت خواهند کرد.
این فوقتخصص جراحی غدد و سرطان در ادامه به ویژگیهای سرطان در ایران پرداخت و اظهار کرد: سالانه ۸۵هزار مورد جدید تایید میشود که احتمالا بهزودی به ۹۰هزار خواهد رسید. نکته دیگر آنکه در رابطه با میزان رشد سرطان، ایران در صدر کشورهای جهان قرار دارد و هیچ کشوری به اندازه ما روند رشد سرطان ندارد.
رییس مرکز تحقیقات سرطان ادامه داد: میزان افراد مبتلا به سرطان در مردان کشور ما 140 در 100هزار نفر است که در کشورهای غربی بین ۵۰۰ تا ۷۰۰ در هر صدهزار نفر است اما در آن کشورها روند صعودی سرطان، تقریبا متوقف شده است.
استاد دانشگاه علومپزشکی شهید بهشتی گفت: البته این موضوع چند علت دارد، به دلیل اینکه ساختارهای بهداشت در کشور ما خوب بوده، نرخ امید به زندگی نسبت به اوایل انقلاب از ۳۶سال به بالای 70 سال رسیده است و به طور طبیعی وارد سن سرطان (بالای ۵۰ سال) شدهایم. همین موضوع 70درصد از میزان رشد سرطان را باعث میشود. این فاکتور قابل پیشگیری نیست و بنا بر همین دلیل سرطان همیشه رو به رشد خواهد بود.
اکبری افزود: علت دیگر این فراوانی عوامل خطرزا مثل: دخانیات، الکل، نوع فعالیت فیزیکی و رژیم غذایی است؛ در تمام این عوامل خطر، کشور ما رشد بالایی دارد. برای نمونه در مصرف دخانیات در میان افراد بالغ از ۱۱درصد به ۱۵درصد رسیدهایم و میزان مصرف دخانیات زنان تقریبا دوبرابر شده است، قلیان که جایگاه پایینی داشته به جایگاه بالایی در جامعه رسیده است در حالی که زیانهای بیشتری از سیگار دارد.
رییس مرکز تحقیقات سرطان با بیان اینکه در میان سرطانهای شایع در کشور ما، در میان مردان شایعترین مربوط به معده است که همچنین کشندهترین سرطان در کشور نیز هست، اظهار کرد: نکته مهم آنکه بیشتر عواملی که باعث ایجاد این سرطان میشوند قابل پیشگیری هستند و در دنیا کمکم در حال برچیدهشدن است و به ردههای دهم تا یازدهم رسیده است اما در کشور ما در صدر فهرست قرار دارد. رعایت بهداشت دهان و دندان، دندانهای سالم، کاهش مصرف نمک و... عواملی هستند که به کاهش و جلوگیری از سرطان معده کمک میکنند و البته همگی در شرایع دینی ما وجود دارد.
اکبری همچنین به آمار بالای مرگ و میر بیماران مبتلا به سرطان معده اشاره کرد و گفت: در وضعیت فعلی حداکثر حدود ۱۳درصد از مبتلایان به سرطان معده تا پنج سال زنده میمانند و بیش از ۵۰ درصد از آنها حتی یک سال پس از تشخیص زنده نمیمانند. در خانمها شایعترین سرطان، سرطان سینه است. امکان اینکه زود تشخیص داده شود و بیمار یک زندگی طبیعی داشته باشد وجود دارد اما باز هم پنجمین علت مرگ و میر در میان همین سرطان است.
80 درصد هزینههای درمان سرطان بر عهده بیمار است
رییس مرکز تحقیقات سرطان با بیان اینکه سرطان روده بزرگ، مثانه، پروستات، تخمدان و تیرویید در رتبههای بعدی قرار دارند، گفت: سرطان به جز گرفتاریهایی که دارد خرج هم دارد، سالانه ششهزارمیلیاردتومان هزینه مستقیم سرطان است که نزدیک به ۸۰درصد از کل این هزینهها بر عهده خود بیمار است که به واقع ظلم عجیبی به بیمار روا میشود. این رقم تنها هزینه مستقیم است که قطعا دو یا سه برابر این رقم به شکل غیرمستقیم به بیمار و خانواده او تحمیل میشود.
این استاد دانشگاه با بیان اینکه جایگاه مدیریتی علمی در مدیریت بیماریها به ویژه در سرطان خیلی پایین است، ادامه داد: اما از سویی تجاریسازی در این حوزه رشد بسیار زیادی داشته است. یکی از حوزههای بسیار خوب برای ورود واقفان، حوزه خدمات درمان است. این هزینهها باعث میشود 20درصد از جامعه بیماران به زیر خط فقر میروند و با زندگی فلاکتبار دست و پنجه نرم میکنند؛ باید کاری کنیم این آمار کاهش پیدا کند.